Reita szybkim krokiem wpadł do kuchni. Dostawał sporo kar za kradziesz jedzenia, ale tym razem nie da się złapać nikomu, Unikając kuchareczek i kucharzy mknąc jak cień, przemykał w stronę wspaniałej szawki z ukochanymi słodyczami. Nie był gruby. Mimo sporzywania sporej irości jedzenia, treningi ukształtowały na jego chudej klatce piersiowej zarys mięśni.Szybkim ruchem wskoczył na grzejniki (te nad kuchenkami)  i zgrabnie przeskoczył do swojej wymarzonej szafki. Jednak coś, a raczej ktoś mu przeszkodził. Duży postawny chłopak z czarnymi wręcz włosami zasłaniał mu dostęp do szafki, trzymając ręce na klatce piersiowej. Chciał go ominąć, ale ten za każdym razem mu przeszkadzał.
- Mógłbyś się przesunąć,  kochaniutki ? - mruknął, wyciągając ręce za ramię nieznajomego, jak dziecko,  chcące pochwycić zabranego misia.

Prychnął, Nie wiedział, a raczej nie obchodziło go kim jest czerwonooki. Miał to w swoim pięknym, arystokratycznym tyłeczku.Odepchnięt od szawki zachwiał się lekko. Mężczyzna go zdeerwował. Gdyby nie to, że pilnował kuchni to by mu te jego włoski na główce powyrywał.
- Nie za bardzo wiedziałem kto go ma, ale teraz wiem, że ma go tylko jakiś czerwonooki mądrala.
Odpyskował na temat dyżuru chłopaka. Był strasznie nadęty. Gdyby tylko brunet dał mu żelki, odczepiłby się, ale nie to nie. Polecą hejty. Ale jeszcze nie teraz.
- Pozwól mi przejść. Nie będę ratował swojego seksownego i zacnego tyłeczka. Nie jestem tchórzem.

Uspokoił się, wiedział, iż chłopak cieszy się, widząc jego nerwy. Możliwe, że miał o sobie zbyt wysokie mniemanie, ale no cóż, trudno.
- Możliwe, marzenia, marzeniami
Zaśmiał się. Tajemniczy chłopak. Uśmiechnął się chytrze,
- A teraz misiu-pysiu, pozwól, że przeję, bo ja, biedne dzieciątko jestem głodny
Jęknął, kiedy brzuch mu zaburczał. Ostatni stracił i trzy dni nic nie jadł, bo był chory, a jak wruciłz mu chęć do życia, taki dupek mu staje na drodze do jddzonka.

Stał uparty w miejscu. Oparł się o najbliższą rzecz. Zakładając ręce na klatkę piersiową, stał i czekał jakby nigdy nic.
- Poczekam, aż dasz mi przejść. Zaryzykuję.
Prychnął. Zdenerwował się, a na jego twarz wstąpił czerwień złości. Zadarł nosek, czego oczywiście nie było widać. Poprawił przepaskę na nosie i dmuchnął na włosy zasłaniające mu widzenie.  Powinien był je ściąć. Ale zostawił, bo Uruha kochał jego fryzurę. Kochał też słodycze i lubił ryzyko. Tak samo jak Reita.

Reita również nie miał w zwyczaju przegrywać, i tym razem nie zamierzał. Był głodny. Nie rozumiał dlaczego tamten chłopak był taki okropny. Chciał jeść. I zje.
Bał się węży, kiedyś jeden go ugryzł w dzieciństwie, ale i tak nie zamierzał odpuścić.
- Nie wiem za kogo wy się macie, ale ja jestem cholernie głodny i zamierzam zjeść TERAZ.
Prychnął na chłopaka i węża, kierując się w stronę szafki. Nie zamierzał odpuścić. Skrzywił się. Musiał coś przekąsić.

Pisnął kiedy wąż klapnął  koło niego.  Był przerażony, ale mimo wszystko chciał cukierki. Nie zamierzał się stąd ruszyć. Przeszedł pod ramieniem chłopaka i szybko otworzył szawkę, lecz znowu mu przeszkodzono.
- Nie możesz mi poprostu dać czegoś do jedzenia?! Jestem głodny, dupku, a nie jadłem od trzech dni!
Wrzasnął wręcz, szarpiąc się i próbując uderzyć chłopaka. Nie było to zbyt mądre, bo nie był zbyt silny. Niestety czerwonooki był silniejszy.

Popatrzył na bruneta ze zdziwieniem. Nie spodziewał się, że tamten niemiły i złośliwy dupek da mu cokolwiek do jedzenia. Podszedł do niego i przytulił go.
-Dziękuję
Uśmiechnął się delikatnie i jak to w Japonii mieli w zwyczaju, ukłonił się delikatnie, a nawet z lekką jeszcze niepewnością pogłaskał jego węża.

Na dzisiaj już koniec treningu - pomyślała, kierując się w stronę kuchni. W lesie spędziła czas przez około dwie i pół godziny. Czyli tak jak zawsze. Chociaż zdarzało się, że bywała dłużej. Cóż... Gdyby nie deszcz, to może dłużej by potrenowała. Ale mówi się trudno. Jutro też jest dzień. Gdy weszła do akademii, nie poszła od razu do pokoju, by się przebrać. Najpierw musiała się napić zimnej wody. Idąc tak, w między czasie ziewneła krótko. Po kolacji pójdę chyba od razu spać. Zbliżając się do celu, dostrzegła, że z kuchni wypełza wąż który, na szczęście, minął dziewczynę.
- Ciekawe, kto jest jego właścicielem. - mrukneła cicho.
Zaraz potem nacisneła dłonią na klamkę, tym samym wchodząc do kuchni. Nie spodziewała się, że kogoś tutaj spotka o tej porze.  Bez słowa ominęła dwójkę chłopaków, kierując się od razu do szafki.

Zerkneła w stronę szatyna, z uniesioną brwią do góry. Westchneła jedynie, wzruszając ramionami. No tak, zapomniała, że w tej szkole obowiązują warty.
- Myślę, że nikt nie będzie zły, jeśli wezmę tylko wodę.
Zamiast do szafki, skierowała się do lodówki. W końcu to tam na pewno będzie zimna woda. Nie ociągając się zbytnio, otworzyła, a następnie dłonią sięgneła po małą butelkę wody. Jeśli z powodu durnej wody, Ci kucharze będą robić awanturę, to... - nawet nie dokończyła swojej myśli. Zamknęła tylko lodówkę. W tym samym momencie usłyszała syczenie węża, odwróciła głowę nieco w bok. Tak jak myślała - to ten sam wąż. Najwidoczniej wrócił do swojego właściciela. Odwróciła się, ponownie napotykając wzrok chłopaka.
- Widzisz? Chyba z tego powodu nie będą robić awantury. - mrukneła obojętnym tonem głosu, wskazując na butelkę.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-10 15:58:10)

- Eh... Chyba zbyt poważnie bierzesz swoją rolę do serca. - mruknęła cicho, wywracając przy tym oczami.
Nie czekając zbyt długo, odkręciła nakrętkę, by bez żadnych przeszkód móc się spokojnie napić. Upiła pierwszego łyka, po czym otarła wierzchem dłoni usta. Widząc ponownie wzrok chłopaka, zmarszczyła jedynie brwi. Czy coś robiła nie tak? Tak dziwnie się patrzy. Czarnowłosa jednak zlekceważyła sprawę, wzruszając mimowolnie ramionami. Choć jedno pytanie nasuwało jej się.
- Ty jesteś szkolnym prefektem, prawda?
Kątem oka, brunetka zerkneła w stronę węża. Swoją drogą ciekawe, co porabia Renfri... Minako nigdy nie zabierała kotki na treningi. Kto wie, co mogłoby się stać temu czarnemu futrzakowi. Poza tym... Znając szczęście dziewczyny, kotka mogłaby specjalnie zgubić się w lesie. Tylko wtedy, gdyby właścicielka nie zrobiła by nic po jej myśli. Tak, Renfri ma dość... specyficzny charakter.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-11 01:59:12)

- Nie chwaląc się... - cicho powtórzyła, po czym z powrotem powróciła wzrokiem na chłopaka - Tak jakoś. Może z ciekawości, a może i nie.
Mówiąc to, przechyliła głowę w bok. Gdy wąż znów zasyczał, nawet nie zerkła na niego. Ale trzeba przyznać, chłopak ma dobry wpływ na swojego zwierzaka. Nie każdy potrafi uspokoić je tak szybko. Albo wpływać tak... kojąco. A przynajmniej nie ona. Stojąc tak, ponownie upiła łyk wody. Chyba powoli czas się zbierać.

Dziewczyna postała tak jeszcze kilka minut, wpatrując się w podłogę i myśląc... właściwie, to o niczym nie myśląc. Tylko po prostu stała, trzymając w dłoniach butelkę. Nawet nie zwracała już zbytnio uwagi na chłopaka, który z resztą postanowił już i tak pójść.
- Um, do zobaczenia. - wymamrotała.
Jeszcze przez krótką chwilę tak stała, aż w końcu pod wpływem dziwnego spojrzenia jednego z kucharzy, czarnowłosa uśmiechnęła się przepraszająco, a następnie również wzięła swój posiłek, dziękując rzecz jasna za niego. Musiała się teraz udać do pokoju, by się przebrać i odświeżyć, więc co jej szkodziło również zjeść tam. Dlatego też, gdy wyszła z kuchni, od razu skierowała się w wyznaczony kierunek.
[zk]