Jak widać, dziewczyna chyba nie umiała usiedzieć w miejscu powiązanym z jakimkolwiek treningiem. Jakby nie było, z jednego wróciła jakieś czterdzieści minut temu. Minako jednak nie wiedziała co ze sobą zrobić. Nie miała ochoty posiedzieć w zaciszu swojego pokoju, a pójście spacerkiem w stronę pola treningowego było chyba dobrym pomysłem.
- Meeeoow~!
Słysząc dosyć głośne miauknięcie, czarnowłosa zatrzymała się na moment, a następnie odwróciła do tyłu. Jej oczom ukazał się nie kto inny niż czarny futrzak.
- Renfri, co Ty tutaj robisz. - mrukneła cicho, spoglądając na kotke.
Ta zaś podreptała wprost do właścicielki, ocierając się o jej kostkę. Aizawa jak widać była tak zamyślona, że nie zauważyła, że zwierzak poszedł z nią. Cóż... Skoro chciała z nią iść, to niech już idzie. Będzie musiała jedynie uważniej ją pilnować. Po paru minutach, były już na miejscu. Czerwono oka delikatnie nacisneła klamkę i popchnęła furtkę. Na próżno były jej starania, by niepostrzeżenie wejść do środka, gdy drzwiczki dosyć głośno skrzypiały. Jakie było jej zdziwienie, gdy usłyszała czyjś głos.
- Are...? - dziewczyna odwróciła się, zauważając przy okazji blondyna, którego niedawno widziała w kuchni - Um, witam... panicza.
Czy to było odpowiednie słowo? Chyba tak. Prawdę mówiąc nie spodziewała się, że kogoś tu zastananie.

Renfri, zaciekawiona, podreptała parę kroków do przodu, nie spuszczając z oczu papugi. Gdyby nie to, że była w locie, zapewne postanowiłaby "zaprzyjaźnić" się.  Kątem oka zerknęła w stronę kotki, upewniając się, że nic nie kombinuje. Lepiej mieć ją na oku. Czarnowłosa westchnęła, wracając spojrzeniem na chłopaka, który... unosił się parę centymetrów nad ziemią. No tak. Przecież tutaj większość osób pewnie tak potrafi... - pomyślała, przyglądając się uważnie. Nadal nie przyzwyczaiła się do tego wszystkiego. Mimo, że trochę czasu już minęło. Aizawa wierzchem dłoni na moment zakryła oczy. Błysk pojawiającej błyskawicy na moment przyświecił jej wzrok, ale już po chwili wszystko wróciło do normy. Trzeba przyznać, czerwono oka była pod wrażeniem całym tym "pokazem". Może to dlatego, że nigdy wcześniej nie miała z czymś takim do czynienia. Futrzak widząc to wszystko, napuszył się lekko, cofając się, aż w końcu chowając się za nogami właścicielki. Ta kucając, pogłaskała kotkę, aby ją uspokoić.
- Minako, mi również. - wymamrotała.
Jakby nie było - również wypadałoby się przedstawić.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-12 22:09:39)

Cóż poradzić. Dziewczyna nadal czuła się nieswojo odkąd stała się nieco "inna". Dlatego wszystkie różnorodne "cuda", z którymi wcześniej nie miała do czynienia były dla niej czymś... ciekawym, interesującym, czy też niesamowitym. Może z czasem się to zmieni. A może i nie. Wszystko się jeszcze okaże. Renfri powoli już się uspokajała. Nie ma się co dziwić kotce - przecież również nie była przyzwyczajona do takich widoków. Poza tym, zanim trafiły tutaj, to nie raz było tak, że podczas burzy chowała się do łóżka właścicielki. Słysząc wołanie, kotka wychyliła minimalnie główkę, zerkając swoimi zielonymi oczami w stronę chłopaka. Widząc w jego dłoni szynkę, oczka jakby się zaświeciły. Na początku, futrzak nieśmiało dreptał w jego stronę. A potem jak wystartował... Już wędlina była jej. Zaś Minako cicho zaśmiała się na ten widok. Cała Renfri. Jedzeniem, to ona nigdy nie pogardzi.
- Dziękuję. - również podniosła się do pozycji stojącej - Rzeczywiście, czarne koty mają w sobie to... "coś".
Od zawsze podobały jej się takie koty. Dlatego, gdy tylko dostrzegła na ulicy kotkę, bez żadnego zawahania, przygarnęła ją do swojego domu.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-12 23:01:00)

Jak była mała, to zawsze pragnęła mieć zwierzaki w domu. Ale tego życzenia, jej rodzice z łatwością potrafili odmówić. Dlatego zadowała się owym kontaktem będąc w Zoo, czy też na przykład u koleżanki. Dlatego zdziwiła się, gdy rodziciele pozwolili przygarnąć jej Renfri. Spojrzeniem, które było utkwione w kotce, przeniosła z powrotem na swojego rozmówcę.
- Można tak powiedzieć. - odparła.
W sumie dwa tygodnie nadal mogły zaliczać się do określenia "nowy", lecz niekoniecznie. Na propozycje chłopaka, czarnowłosa wzruszyła ramionami. Szczerze powiedziawszy nie wiedziała, czy chciałaby się nauczyć coś nowego.
- Jestem dość... oporną uczennicą, jeśli chodzi o te sprawy... - wymamrotała, przenosząc wzrok gdzieś na bok.
Taka prawda. Nawet Anabell miała na początku z nią problemy.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-13 01:18:17)

Rozmawiając z dziewczyną, wyczuł, że ktoś ich obserwuje. Chwycił mocniej łuk i wyciągnął szybkim ruchem strzałę. Odwrócił się na pięcie i wycelował w przeciwnika. Zauważywszy, że był to prefekt naczelny opuścił łuk , a strzałę schował. Z wyrazami szacunku ukłonił się lekko.
- Przepraszam za moje zachowanie, panie prefekt. - kiwnął głową w jego stronę. Cóż, był niekulturalny. Nie powinno się celować w kogoś od tak. Ale... Myślał povprostu, że to ten mężczyzna, przez którego leżał w skrzydle szpitalnym. Nikt nie wiedział, kto mu to zrobił, nie przyznał się. Gdyż nieznajomy o niesamowitej sile powiedział, że jeśli ktokolwiek dowie się o tym incydencie, to go dobije. Tak. Mężczyzna nosił pseudonim Septum.
- Myślałem, że zamną stoi S... - przerwał. Nie mógł powiedzieć tego pseudonimu. To mogło go zabić. - ... Ktoś inny.
Spojrzał na dziewczynę.
- Przepraszam panienko, za moje maniery, nie powinienem przerywać z kimś rozmowy - Było nz pierwszy rzut oka widać, że był arystokratą. Ukłonił się. Znał dobre maniery, i wykorzystywał je. No... chyba, że był głodny.

Chłopak patrzył na nich obojętnie, zresztą wszystkich tak traktował, jednakowo chyba że znał owych ludzi już długo, przyglądał im się po czym przeskoczył furtkę która ich od siebie oddzielała i przeszedł koło nich nic nie mówiąc, tylko oczywiście jego kochany wąż jak zawsze reagował syczeniem puki nie przeszli kawałek dalej, pupil miał istny charakter po panu, lecz w większym stopniu po chwili marszu zatrzymał się i usiadł na trawie po czym się położył i spojrzał w niebo, uczony był od dziecka że w niebie, chmurach czy gwiazdach zapisany jest los dla każdego żyjącego stwora, nie raz kładł się tu o tej porze dnia i próbował odczytać jakieś znaki, jednak bez skutku, lecz też się nie podawał, nie chciał też przerywać im w rozmowie

Na widok węża, Renfri znów się napuszyła. Kotka syknęła jedynie, po czym podreptała do dziewczyny. Nigdzie nie jest tak bezpiecznie, jak przy boku właścicielki. Ponownie wrócili do tematu treningu czarnowłosej. W głowie Aizawy krążyło jedno, główne pytanie - czy ona na pewno chce trenować? Czy nie lepiej dać sobie spokój i przy pierwszej lepszej okazji bronić się na tyle, ile umie. Prawdę mówiąc nikogo nie prosiła o to, by stawać się tą... hybrydą. Wolała swoje dawne życie. I jego. Jednak nie ma sensu wracać do tego, co było. Czasu i tak się nie da cofnąć... Chyba, że ona czegoś nie wie, co jest również prawdopodobne. Ehh... Co jej szkodzi? Może Reita lepiej sobie poradzi na samym początku, niż Anabell? Swoją drogą ona, to miała cierpliwość. To trzeba przyznać. Przecież ile błędów popełniła Minako... Tego chyba nie da się zliczyć. Po części wszystko było związane z ową mieszanką ras. Przynajmniej tak jej tłumaczyła blondynka.
- Niech będzie. Chcę z Tobą trenować. - wzrok zatrzymała na chłopaku - Ale żeby nie było, że nie ostrzegałam.
Dodała nieco ciszej. Okej. Słuch może nie ma aż tak wyczulony, by słyszeć coś dokładniej. Tak samo węchu. Z siłą bywa różnie.Głównie chyba zależy od adrenaliny. Chyba... Zaś zręczność? To ma najlepiej wyćwiczone, więc problemu nie powinna mieć. Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała. 
- Czyli najpierw muszę doszlifować zmysły?

Popatrzył na czerwonookiego wrogim wzrokiem, ciskając w niego wzrokowymi błyskawicami. Nie lubił, gdy ktoś uważał go za gorszego. Sam mógł, ale inni nie mogli. Zaniżał sam sobie opinię i  nie pozwoli tego innym robić.
- Skoro w 1/2 jest demonem, mogę ją pod tym względem wyszkolić, aby umiała kożystać z ciemnych mocy. Ona sama wybierze kim chciałaby być w pełni i po treningach sama wybierze kim będzie.
Ukłonił się delikatnie, bo tego kultura wymagała. Sam brał  przykład z prefekta, bo uważał, że sam nigdy nie osiągnie tyle co on. Starał się, ale i tak nigdy za pewne nie pokona Zabójcy Uruhy. Chciał być lepszy, starał się, ale jak zawsze mu to nie wychodziło. Mimo to uznał, że podczas treningu z dziewczyną sam może się wiele nauczyć. Wiedział o tym. Był bardzo dobrze wyuczony. Gorzej nieco jedynie z walki wręcz. Potrafił się posługiwać mieczem, łukiem i innymi broniami, ale słabo mu szła walka wręcz. Niestety tego jej nie nauczy. Każdy ma jakiś słaby punkt.

-Nie masz racji Reita ona nie jest demonem a upadłym jest różnica w związku z tym upadli nie dołączyli jeszcze do szatana i nie stali się demonami a trening takiego stworzenia jest dość skomplikowany jeśli jej zło wymknie się z pod kontroli będzie naprawdę źle, nie wiem czy wiesz ale 7 lat temu jak zacząłem naukę w tej szkole była taka sytuacja dokładnie taka sama jak jej, młodzieniec niestety pozwolił na to że to zło zapanowało nad jego ciałem po za uczniami z ostatniego roku przeżyłem i nauczycielami tylko ja, widziałem śmierć innych uczniów 
patrzył na nich bez emocji jak by to co teraz powiedział było czymś normalnym czymś co już się zdarzyło jak w książce widać było że wiele przeszedł chodź by z oczu lecz nie bylo w nich ani ziarenka współczucia czy żalu wręcz jak to opowiadał słychać było satysfakcję z tego że był tego świadkiem po czym uśmiechnął się pod nosem podle i spojrzał na nich rozbawiony
-Wybaczcie ale to mnie bawi z kwestii czasu,jej trening musi polegać na szlifowaniu obu ras nie może pozwolić na zapanowanie jakiejkolwiek ale zanim to zrobi musi obie moce uwolnić co nie jest proste, a co do tego że wiem z jakiej rasy się wywodzisz ... no cóż to widać po oczach, jak to mówią oczy to zwierciadło duszy
spojrzał na nią lekko uśmiechnięty

Dziewczyna słuchała uważnie, jak Tom opowiadał o incydencie sprzed paroma latami. Nie wiedziała co powiedzieć, więc po prostu milczała. A w środku wręcz się gotowała. Skoro tamten chłopak poddał się ciemnej mocy, to ona tym bardziej to zrobi. I co wtedy? Nie, nie, nie, nie... I jeszcze raz nie! Jeśli tak miałoby to wszystko wyglądać, to ten trening nie ma sensu. Już lepiej niech nie wybudza swojej mocy i niech wszyscy będą bezpieczni. Nikogo nie miałaby na sumieniu, ani wina nie zżerałaby ją od środka. Swoją drogą ciekawe, czy Anabell o tym wiedziała. W końcu nic jej o tym nie wspominała, choć powinna. Mimo, że to wszystko wywołało u niej wzburzone emocje, na zewnątrz okazywała stoicki spokój. Jak zawsze z resztą. A więc to tak się dowiedział. Niesamowite. Aizawa kiwnęła wolno głową w stronę czarnowłosego na znak, że rozumie. Następnie westchnęła ciężko, wzrok wbijając gdzieś na bok.
- Może lepiej temat treningu zostawić na kiedy indziej? - mruknęła - Tak chyba będzie najlepiej.
Dla niej. Dla wszystkich. Minako w spokoju zajmie się łucznictwem. Będzie udoskonalała swoją technikę. I tym, w razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa, będzie się broniła. Choć jak na razie nie była w takiej sytuacji, wątpliwa sprawa, by nagle się znalazła.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-20 23:04:23)

Nie wiedział co powiedzieć. Było mu przykro i to jak. Ale nie powie chłopakowi "wszystko będzie dobrze" , albo "współczuję", wiedział jak to jest. Człowiek gorzej się czuje po takich słowach. Powinno się  wierzyć, że więcej się to nie powtórzy, że jutro będzie dobrze, ale tak naprawdę nie jest to prawda. Ale nie warto się zamykać w sobie. Przecież to co się wydarzyło już nie wróci, czasu nie da się cofnąć. Pogszedł do chłopaka i odwrócił go w swoją stronę, przytulając go. Wiedział, że chłopak może go odepchnąć, ale mimo wszystko spróbował. Nie są ważne słowa. Czasem nawet zbędne. To czyny się liczą i wiedział, że brunet mimo iż tego nie okazuje, cierpi. Tak, on też cierpiał. Mimo to pozbierał się, bo miał wsparcie,  które w tym momencie postanowił ofiarować.
- Miałem kiedyś przyjaciela. Był wspaniały, bałem się że mogę go stracić. I straciłem go. Zabił go dotąd nie złapany mężczyzna nieznanej rasy. Ale nie załamałem się. Wiedziałem, że on zrobiłby wszystko by mnie uratować. I ja zrobię to samo.
Po jego policzku spłynęła jedna samotna łza. Rozdrapywanie starych ran boli, ale robił to dla niego.Wiedział, że nie wolno się poddawać i nie pozwoli, by nikt inny to zrobił. Zawsze się uśmiechał, dla niego. Przecież uśmiech jest jak szczęście. Uśmiech to jedyne dzięki czemu nie upadł.
- Kamień Filozoficzny potrafi wskrzesić zmarłych. Znajdę go. Dla ciebie. Dla nas.